مقدمه :
رشته‌های ورزشی روی همرفته به دسته‌های زیر بخش می‌گردند :
- ورزش‌های حرکتی
- ورزش‌های رزمی
- ورزش‌های ماجراجویانه
- ورزش‌های سواری
- ورزش‌های نشانه‌روی
- ورزش‌های گروهی
- ورزش‌های فکری
- ورزش‌های آبی
در این پژوهش از هر دسته به صورت تصادفی به معرفی یک رشته ورزشی می پردازیم :
رشته شنا :
شنا ، مهارت یا ورزش شناور ماندن و حرکت، درون آب است. شنا کردن به معنی حرکت انسان ، حیوانات بدون هر گونه کمک خارجی درون آب می باشد. آموختن شنا، علاوه بر تقویت جسم، در مواقع اضطراری و افتادن ناگهانی درون آب، زندگی انسان را نجات خواهد داد. بسیاری از حیوانات، هنگام تولد و به طور غریزی، قادر به شنا کردن هستند؛ اما انسان باید شنا کردن را یاد بگیرد.
تاریخچه شنا در جهان
شواهد باستان شناسی نشان می دهند که قدمت شنا و شنا کردن به 2500 سال قبل از میلاد در تمدن مصر و بعد از آن در تمدن های آشور و یونان و روم باستان باز می گردد. آنچه از گذشته آموزش شنا می دانیم بر اساس یافته هایی است که از «حروف تصویری» هیروگلیف مصریان به دست آورده ایم. یونانی های باستان و رومی ها شنا را جزو برنامه های مهم آموزش نظامی خود قرار داده بودند، و مانند الفبا یکی از مواد درسی در آموزش مردان بوده است. شنا در شرق به قرن اول قبل از میلاد باز می گردد. ژاپن جایی است که شواهد و مدارکی از مسابقات شنا در آن وجود دارد. در قرن هفدهم به دستور رسمی حکومتی شنا به صورت اجباری در مدارس تدریس می شد.
رشته شطرنج :
شطرنج یک بازی دو نفره بر روی صفحه های با ۶۴ خانه است. ۳۲ خانه ی سیاه و ۳۲ مهره سفید ( ۱۶سفید و ۱۶ مهره ی سیاه) انجام میشود . موفقیت در این ورزش ذهنی، به داشتن ذهنی هوشیار بستگی دارد.
تاریخچه شطرنج
زادگاه شطرنج هند است. چین، ژاپن وتایلند نیز این بازی را انجام میداد ه اند؛ اما شطرنج امروزی از هند به ایران وارد میشود.پس از آن هم در کشورهای دیگر، اروپا و روسیه تکامل پیدا میکند.
رشته ورزشی تنیس :
تِنیس ورزشی راکتی است که بین دو نفر (سینگل) یا بین دو تیم دونفره (دوبل) بازی میشود. هر بازیکن با یک راکت، توپ تنیس (توپی لاستیکی با پوشش نمدی) را به زمین حریف پرتاب میکند. بازیکنی (یا تیمی) که زودتر امتیاز نهائی را به دست آورد برنده‌است.
این ورزش نخست در بریتانیا و بیشتر میان اشراف‌زادگان رایج شد و سپس به سایر کشورهای انگلیسی راه یافت و اکنون در همه کشورها بازی میشود. به دلیل تجهیزات گران‌قیمت و زمین مناسب برای انجام این ورزش، هنوز هم تنیس به عنوان یکی از ورزش‌های گران‌قیمت شناخته میشود.
تنیس از ورزش‌های المپیک است. در برخی از کشورها به آن تنیس میدانی می‌گویند تا از ورزش دیگری بنام تنیس شاهی که در سالن و در زمینی بااندازه دیگری بازی میشود و همچنین تنیس روی میز (که در برخی کشورها با نام پینگ پنگ) جدا گردد.
بازی تنیس در نخست بدون راکت و با دست خالی و پس از آن با دستکش انجام می‌شد.
رشته دارت :
ورزش دارت را باید یکی از شاخه‌های ورزش و حتی آمادگی نظامی دانست که به نوعی آن را یک هنر می‌دانند: هنر پرتاب دارت.
تاریخچه :
تاریخ نویسان تخمین می‌زنند که احتمالاً نخستین بار این ورزش که در زمان خود نوعی تفریح هم محسوب می‌شد، در سده‌های میانه در انگلیس آغاز شده‌است، چرا که شواهد و اسناد دقیقی از آن در دسترس نیست و به‌طور تقریبی به سرنخ‌هایی رسیده‌اند که نشان می‌دهد عده‌ای این ورزش را به دانش آموزان دوره متوسطه آموزش می‌دادند که بتوانند با قوی‌تر ساختن عضله‌های بازو و ساعد خود نشانه‌گیری دقیق‌تری داشته باشند که بعدها حتی در جنگ‌ها برای پرتاب کمان و نیزه نیز بسیار مفید بود.
اما حقیقت این است که در دوره‌های جنگ در قرن ۱۸، بطری‌های خالی مشروبات الکلی و نشانه‌گیری برای انداختن چوب کبریت از فاصله دور به داخل این بطری‌ها یکی از جالب‌ترین و سرگرم‌کننده‌ترین تفریحات این سربازها بود که بعدها این فکر به ذهنشان خطور کرد که می‌توانند به شکل بهتر و سرگرم‌کننده‌تری تفریح کنند و حتی از این بازی پول دربیاورند که پس از مدتی بطری‌ها تبدیل به یک تخته مسطح شد و با تکه چوب‌های تراشیده شده به قطعات کوچک و نوک تیز بدل گشتند.
رشته اسکی :
اِسکی یک نوع تفریح، ورزش و روش جابجایی است که طی آن فرد با استفاده از چوب‌های صاف و بلندی که به کفش خود متصل میکند و چوب اسکی نامیده میشود، روی برف سُر می‌خورد. اسکی در مفهومی عام‌تر، به سر خوردن با چوب اسکی یا ابزارهای مشابه بر روی سایر سطوح مانند آب و چمن نیز اتلاق میشود.
اِسکی با فعل کردن همراه میشود و عمل آن را اِسکی کردن یا به زبان انگلیسی Skiing خوانده میشود. اِسکی به دو دسته اصلی تقسیم میشود که نوع قدیمی تر آن در اسکاندیناوی ترتیب داده شده به صورتی که اتصالات پاشنه آن رها و آزاد می‌باشد و تخته به پنجه چکمه اسکی باز وصل میشود و نه به پاشنه پس اسکی باز توانایی مانور و ایجاد حرکت و پیچ بیشتر و در عین حال به زانو خم شدن را خواهد داشت.. انواع اسکی اسکاندیناوی عبارتند از: اسکی پرش، اسکی صحرایی که معنی آن سرزمین نوردی می‌باشد) و اسکی تلمارک است.
رشته سنگ نوردی :
سنگ‌نوردی یا صخره‌نوردی گونه‌ای فعالیت است که فرد با استفاده از طناب و ابزار فنی ویژه به بالا و پایین رفتن یا حرکت افقی بر روی صخره‌های طبیعی یا دیواره‌های سالنی می‌پردازد.
رشته ووشو :
ووشو یا کونگ‌فو چینی به مجموعه هنرهای رزمی چینی گفته میشود که امروزه با نام‌های سی ام ای نیز شناخته میشود و به عنوان یکی از گسترده‌ترین رشته‌های رزمی شناخته میشود . ووشو به معنای هنر جنگیدن یا هنر رزم و مهارت می‌باشد . مسابقات ووشو مدرن در دو بخش ساندا (بخش مبارزه که در گذشته سانشو نام داشت.) و تالو (بخش اجرای فرم) برگزار میشود . در مسابقات ووشو , سنتی برگزار میشود که در آن بیشتر به انجام حرکات رکوردی مانند شکستن اجسام سخت و فرم‌های باسلاح و بی‌سلاح میپردازند . قدمت ووشو در کشور چین به زمان‌های بسیار دور و در حدود ۱۵۰۰ الی ۲۰۰۰ سال پیش بازمی‌گردد , و به عنوان کهن‌ترین رشته رزمی جهان و در عین حال یکی کاملترین هنرهای رزمی شناخته میشود . در آن زمان به منظور حفظ سلامتی، درمان بیماری‌ها، افزایش بنیه جسمانی و طول عمر و تعلیم مهارت‌های نظامی به افراد جامعه، حرکاتی ابداع گردید که گسترش آن در طول دوره‌های مختلف به ورزش ووشو بدل شده‌است . پس از انقلاب کمونیستی چین در ۱۹۴۹ این ورزش تحول یافت و دولت چین کلاس‌های آموزشی، کمربند و فنون جدید را به این ورزش رزمی اضافه کرد و نام هنرهای رزمی چینی را به ووشو تغییر داد . ووشو امروزه یک ورزش بین‌المللی است که زیر نظر فدراسیون بین‌المللی ووشو اداره میشود . مسابقات قهرمانی جهان این رشته از سال ۱۹۹۱ هر دو سال یک بار برگزار میشود و همچنین از ۱۹۹۰ در برنامهٔ بازی‌های آسیایی قرار گرفته است . کمربندهای ووشو مدرن در فدراسیون جهانی ووشو به ترتیب به شرح زیر می‌باشد : سفید، زرد، نارنجی، سبز، آبی، بنفش، قهوه‌ای، قرمز، مشکی مشکی دان ۱ -مشکی دان ۲ -مشکی دان ٣ – مشکی دان ۴ – مشکی دان ۵ -مشکی دان ۶ – مشکی دان ۷ -مشکی دان ۸ – مشکی دان ۹ . البته در بعضی از سبک‌ها کمربند بنفش حذف میشود . همچنین نوع کمربندها در ووشو سنتی , با نوع سبک فرق میکند.
رشته ایروبیک :
به طور کلی هر فعالیتی که نیاز بدن به استفاده از اکسیژن را برای مدت قابل توجهی افزایش دهد »ایروبیک« نام دارد.
این شیوه ورزشی از دهه۱۹۶۰ متداول شد و در سال۱۹۸۰ در زمره پرطرفدارترین ورزش دنیا قرار گرفت و امروزه از جمله ورزش های پرطرفدار و مورد توجه است.
شیوه تمرینی ایروبیک موجب توسعه و افزایش آمادگی جسمانی (هوازی) می شود و این مسئله موجب افزایش قدرت، سرعت و هماهنگی بین اعصاب و عضلات، انعطاف پذیری و چابکی می شود.
در اجرای حرکات ایروبیک، تمرکز ذهنی از اهمیت بسزایی برخوردار است. این مسئله موجب رشد ذهنی و توسعه خلاقیت می شود. امروزه در بسیاری از نقاط جهان، این ورزش پر تحرک و پرجاذبه، به عنوان یک ابزار با ارزش برای حفظ سلامتی و تندرستی انسان ها محسوب می شود.
اهداف ورزش ایروبیک :
- افزایش سطح هوازی بدن.
- افزایش و پیشرفت استقامت بدن.
- افزایش کارایی دستگاه گردش خون.
- کاهش ضربان قلب.
- کاهش درصد چربی.
- پیشگیری از امراض قلبی- عروقی و ...
جمع آوری کننده مطلب: دانش آموز عزیز خانم بیتا شاکر گلیانی -کلاس 304
تایید کننده مطلب: دبیر محترم تربیت بدنی؛ سرکار خانم غفوریان