واترپلو در حال حاضر شامل تیم هائی متشکل از هفت بازیکن (و حداکثر تا شش نفر ذخیره) به همراه توپ واترپلو که به اندازه توپ فوتبال می باشد که به دلیل دارا بودن خاصیت ضد آبی از نایلون ساخته شده است.
- توسعه بازی واترپلو
قواین واترپلو در قرن نوزدهم در بریتانیای کبیر توسط ویلیام ویلسون توسعه یافت. بازی جدید چیزی شبیه به فوتبال آمریکائی بود که در رودخانه ها و دریاچه ها و دریاچه های انگلستان و اسکاتلند، با توپی که از لاستیک هندی ساخته شده بود، انجام می شد. این ”راگبی آبی“ به تدریج و براساس تلفظ کلمه ”پولو“ در زبان بالتی (۱) به معنای توپ، ”واترپلو“ نامیده شد.
بازی اولیه خشونت فیزیکی، کشتی و نگه داشتن بازیکن حریف را در زیر آب، جهت بازپس گیری توپ، مجاز می شمرد، دروازه بان بیرون از منطقه بازی می ایستاد و با پریدن در آب و بر روی هر حریفی که قصد گل زدن به واسطه قرار دادن توپ در سطح تعیین شد داشت، از دروازه دفاع می نمود.
این بازی تا دهه ۱۹۸۰ به تدریج پیشرفت کرد تا جائی که شامل بازی سریع تیمی با یک توپ بود و بر شنا کردن، پاس دادن و گل زدن از طریق شوت کردن داخل یک دروازه توری تأکید می نمود. تنها هنگامی می شد جهت به دست آوردن توپ از بازیکن حریف تلاش نمود که او توپ را نگه داشته باشد البته نمی توان او را زیر آب برد. در سال ۱۸۸۸ لیگ واترپولی لندن جهت حل مشکل گوناگونی در قوانین منطقه ای تأسیس شد و مجموعه قوانینی تصویب نمود تا رقابت تیمی را ممکن ساخته و پایه بازی کنونی را شکل دهد. اولین دوره بازی های واترپلو با قهرمانی انگلیس در سال ۱۸۸۸ صورت پذیرفت. در سال ۱۸۹۰ اولین بازی بین المللی واترپلو انجام شد و اسکاتلند چهار بر صفر انگلستان را شکست داد.
این بازی بین سال های ۱۸۹۰ و ۱۹۰۰ در اروپا با رقابت تیم ها در آلمان، اتریش، فرانسه، بلژیک، مجارستان و ایتالیا که از قوانین بریتانیائی استفاده می کردند، گسترش یافت. بازی متفاوتی در ایالات متحده انجام می شد که همراه با بازی خشونت آمیز نگه داشتن، زیر آبی رفتن و محکم در دست نگه داشتن یک توپ رم و نیمه باد که می شد آن را در زیر آب نگه داشت، انجام می شد. در نتیجه تیم های اروپائی در مسابقات قهرمانی المپیک ۱۹۰۴ در ”سن لوئیس“ رقابت ننمودند. تا سال ۱۹۱۴ اکثر تیم های آمریکائی قبول کردند از قوانین بین المللی پیروی کنند. در سال ۱۹۲۹ یک کمیته بین المللی واترپلو متشکل از نمایندگان بریتانای کبیر و فدراسیون بین المللی شنای آماتور (فینا) شکل گرفت. قوانین برای بازی های بین المللی پیشرفت یافتند و در سال ۱۹۳۰ به اجرا گذاشته شدند. از آن پس فینا ساختار اکم بر این بازی بوده است. در گذر سال ها هم تغییرات تکنیکی و هم تغییرات قانونی بر مشخصه های این بازی تأثیر گذاشت. در سال ۱۹۲۸ مربی مجار واترپلو ”بلاکمجدی“، پس هوائی یا پاس خشک را ابداع نمود.
تکنیکی که در آن بازیکن توپ را مستقیماً از راه هوا به بازیکن دیگر می فرستد، یعنی او توپ را بدون برخورد با آب دریافت میکند. پیش از آن بازیکنان می گذاشتند ابتدا توپ در آب بیافتد و سپس آن را بر می داشتند اما پاس خشک این بازی خشن را پویاتر نمود و باعث برتری مجارستان در واترپلو برای بیش از شصت سال شد. در سال ۱۹۳۶ ”جیمزآر. اسمیت“ مربی واترپلوی کالیفرنیا و نویسنه کتب متعددی درباره علم مکانیک واترپلو، توپ واترپلوئی از جنس پوششی از الیاف لاستیکی روی یک محفظه بادکردنی ابداع نمود که موجب بهبود در اجرای عمل شد. توپ چرمی قبلی، آب جذب می کرد و در حین بازی سنگین تر می شد. در سال ۱۹۴۹ تغییرات قوانین اجازه داد بازی بدون وقفه پس از سوت داور به دلیل یک خطای معمولی ادامه پیدا کند و سرعت بازی بالا برود. در دهه ۱۹۷۰ خطای اخراج، جایگزین سیستم امتیازی برای خطاهای سنگین شد. بازیکنان خاطی به یک دقیقه اخراج مجازات می شدند و تیم شان مجبور بود با بازیکنان کمتری بازی کند. حق مالکیت توپ محدود به ۴۵ ثانیه قبل از تلاش برای به ثمر رساندن گل می شد. از آن پس، زمان مجازات ها و مالکیت کاهش یافت. شوت مستقیم به سمت دروازه از خط هفت متر پس از اعلام یک پرتاپ آزاد در سال ۱۹۹۴ مجاز گردید و در سال ۲۰۰۵ به پرتاپ پنج متر تغییر یافت.
ز آن جا که واترپلو یک ورزش آبی تیمی ست، بنابراین، مهارت در شنا حرف اول را می زند. چراکه بازیکنان باید در خلال بازی به دفعات، طول سی متری استخر را شنا کنند.
شنای کرال سینه ای که در واترپلو استفاده می شود متفاوت از شنای معمولی است، به نحوی که بازیکنان واترپلو با سری دائماً بازیکنان واترپلو با سری دائماً بیرون از آب شنا کنند تا زمین بازی را تحت نظر داشته باشند. شنای کرال پشت از سوی بازیکنان مدافع مورد استفاده قرار می گیرد تا مهاجمان در حال حمله را تعقیب کنند، دروازه بان نیز برای اینکه بتواند توپ را پس از پاس دادن، تعقیب کند از این نوع شنا بهره می برد.
کرال پشت واترپلو نیز با روش معمول آن فرق میکند؛ بازیکنان تقریباً عمود در آب می نشینند و از حرکات پادوچرخه همراه با دست های کوتاه در کنار، به جای دست های کشیده و بلند استفاده میکنند. این امر به بازیکن اجازه می دهد بازی را ببیند و به طور سریع موقعیت خود را تغییر دهد.
▪ مهارت های کنترل توپ
از آن جائی که تمام بازیکنان، تنها با یک دست میتوانند توپ را لمس کنند، لذا باید توانائی گرفتن و پرتاب توپ را با یک دست داشته باشند. بازیکنان مجرب واترپلو میتوانند با یک حرکت، پاسی را گرفته، پاس داده و یا شوت کنند.
▪ حرکت دست و پا در آب، جهت عمود نگه داشتن بدن
معمول ترین شکل پا زدن در آب، عموماً به دلیل دورانی پا تحت عنوان ”پادوچرخه“ نام برده می شود. پادوچرخه به هنگام بازی به کار گرفته می شود؛ چراکه بازیکنان نمیتوانند کف استخر را لمس کنند. مزیت پادوچرخه این است که به بازیکن اجازه می دهد در موقعیتی پایدار در سطح آب بماند و نسبت به گونه های دیگر پا زدن در آب، از جمله حرکت پا قیچی انرژی کمتری مصروف دارد؛ که نتیجه آن حرکت های سریع به بالا و پائین بازیکن می باشد. این می تواند در حالت عمودی یا افقی استفاده شود.
پادوچرخه در حالت افقی، جهت تداوم حرکت رو به جلوی بازیکن مهاجم، مورد استفاده قرار می گیرد. پا دوچرخه عمودی، برای به دست آوردن یک موقعیت بالاتر از رقیب انجام می گیرد. با سریع تر پا زدن در یک فاصله زمانی کوتاه، بازیکن می تواند برای متوقف نمودن، پاس دادن یا شوت کردن توپ، بالا و بیرون از آب بیاید (تا حد مایو ـ تا زیر کمرشان). حرکت پادوچرخه در یک روش پیشروی واترپلو به نام ”عنکبوتی“ نیز به کار می رود. جائی که یک مهاجم یا مدافع می تواند به طور قانونی، بازیکن حریف را با حرکت های تند و تیز دست، آرنج های بالا و بازو و هم چنین پادوچرخه کاملاً باز، دفع کند و محدوده ای ایجاد نماید که بازیکنان حریف نتوانند وارد شوند.
- انعطاف پذیری و هوشیاری
در سطوح بالاتر این ورزش، سرعت بازی افزایش می یابد. بنابراین پیش بینی و آمادگی ذهنی حائز اهمیت می باشد. ”فهمیدن میدان“ (یعنی آگاهی از آن چه در اطراف اتفاق می افتد) یک مزیت عمده در گل زدن است، حتی اگر بازیکنی از سرعت کمتری نسبت به رقیب برخوردار باشد.
- شرح مطلب
هر تیم از هفت بازیکن تشکیل می شود. بازیکنان میهمان، کلاه های شماره دار سفید، بازیکنان میزبان کلاه های شماره دار آبی تیره و دروازه بان هر دو تیم، کلاه قرمز با شماره یک، به سر میکنند.
هر دو تیم میتوانند بازیکنان را تعویض کنند که این امر باید در مقابل نیمکت تیمشان انجام شود البته؛ هنگامی که بازی متوقف است آنها میتوانند از هر جائی وارد یا خارج شوند.
بازی به چهار دوره زمانی تقسیم می شود که مدت آن به سطح بازی بستگی دارد:
هنگامی که بازی متوقف است، زمان نیز نگه داشته می شود. به عنوان مثال در فاصله ای که یک خطا ارتکاب یافته است و یک پرتاب آزاد انجام می شود و یا بین فاصله ٔ به ثمر رسیدن گل و شروع مجدد بازی. این موجب می گردد ”زمان واقعی“ هریک از چهار دورۀ زمانی یک مسابقه حدود ۱۲ دقیقه به طول بیانجامد. یک تیم نمی تواند بیش از ۳۰ ثانیه مالکیت توپ را داشته باشد، به شرطی که در این فاصله هیچ شوتی به سمت دروازه نشده، یا حریفی بیرون فرستاده نشود. پس از گذشت این زمان، مالکیت به تیم مقابل داده می شود. به هر حال اگر تیمی توپ را در فاصله این ۳۰ ثانیه شوت کند و کنترل توپ را دوباره به دست آورد ساعت مجدداً از ۳۰ ثانیه زمان را احتساب می نماید. هریک از تیم ها میتوانند در کل چهار دوره زمانی بازی، دو زمان استراحت یک دقیقه ای، درخواست کنند و یک زمان استراحت به هنگامی که بازی به وقت اضافه کشیده می شود. به هنگام انجام بازی تنها آن تیمی که مالکیت توپ را دارد می تواند درخواست وقت استراحت نماید.
ابعاد استخر واترپلو ثابت نیست، و می توان بین ۱۰٭۲۰ و ۲۰٭۳۰ متر متفاوت باشد. حداقل عمق آب باید ۱۸۰ سانتی متر باشد. ولی این موضوع اغلب در بازی های هم سالان یا دبیرستانی ها، در صورتی که چنین امکانی نباشد مورد چشم پوشی واقع می گردد. دروازه ها ۳ متر عرض و ۹۰ سانتی متر ارتفاع دارند. توپ های واترپلو معمولاً زرد و در اندازه و وزن، برای جوانان، زنان و مردان متفاوتند.
وسط استخر به وسیله یک خط سفید، مشخص شده است. در گذشته، استخر با خطوط ۴ و ۷ متر تقسیم شده بود (فاصله نسبت به خط دروازه). این خطوط از فصل ۲۰۰۶ ـ ۲۰۰۵ در یک خط پنج متر تلفیق شدند. در امتداد خط کناری استخر، خطوط پنج متر به وسیله یک خط سبز، علامت گذاری شده اند. این خط ”پنج متر“ همان ”نقطه پنالتی“ است که به وسیله یک خط زرد، مشخص شده است. خط ”دو متر“ با یک خط قرمز“ مشخص شده است و هیچ بازیکنی از تیم مهاجم نمی تواند بدون توپ، وارد آن شود.
یک بازیکن در هر تیم به عنوان دروازه بان تعیین شده است. دروازه بان، تنها بازیکنی است که می تواند توپ را با هر دو دست لمس کند و نیز تنها بازیکنی است که در یک استخر کم عمق، مجاز به ایستادن بر کف استخر می باشد. بازیکنان میتوانند توپ را با پرتاب کردن برای هم تیمی یا با شنا کردن در حالی که توپ را روبه روی خود به جلو می رانند، به حرکت درآورند. طرف مقابل به هنگام تلاش برای گرفتن توپ، مجاز به فشار دادن توپ به زیر آب و یا فشار آوردن و نگه داشتن بازیکن حریف نمی باشند، مگر زمانی که توپ را نگه داشته است. خطا کردن امری کاملاً عادی است و به یک پرتاب آزاد منجر می شود؛ در این حالت پرتاب کنندهد توپ نمی تواند مستقیماً به دروازه شوت کند مگر اینکه پشت ”خط پنج متر“ باشد.
واترپلو قدرت بدنی و استقامت قابل توجهی را می طلبد. این بازی از جان کاه ترین ورزش هاست؛ همواره عملی در حال انجام است و معمولاً بازیکنان در طول چهار دوره زمانی، سه کیلومتر یا بیشتر شنا میکنند.
هماهنگی عالی چشم و دست، از دیگر نیازهای این رشته است.
توانائی کنترل و رد کردن توپ، تیم های خوب را از تیم های عالی، کاملاً جدا می نماید. پاسی که به یک بازیکن در میدان داده می شود ترجیحاً یک ”پاس خشک“ (یعنی بدون برخورد با آب) است و نهایت سرعت را با سهولت در گرفتن و پرتاب نمودن ممکن می سازد. یک ”پاس خیس“ پاسی حساب شده در آب و در جائی تقریباً خارج از دسترس نزدیک ترین بازیکن به دروازه (بازیکن سانت) و مدافع او می باشد. بدین ترتیب بازیکن موقعیت سانت، می تواند به توپ و بیرون از آب هجوم آورد، شوت زده و یا پاس دهد. گل می تواند با هر عضوی از اعضاء بدن، به جز مشت و پا، زده شود.
گل زدن در واترپلو ممکن است در مقایسه با دیگر ورزش ها متفاوت باشد. به عنوان مثال، یک شوت ”پرشی“ یا ”جهشی“ با قدرت قابل توجهی به صورت عمودی بر روی آب شلیک می شود، به نحوی که توپ به سمت بالا می جهد معمولاً توپ در فاصله یک متری تور دروازه به آب برخورد میکند، جائی که دروازه بان نمی تواند شوت را پیش بینی و متوقف نماید. یک نوع شوت دیگر ”قوس“ نام دارد که با یک انحنای عمودی پرتاب می گردد. معمولاً متوقف نمودن این گونه شوت ها مشکل تر از شوت سریع است؛ زیرا عموماً این ها با زاویه ای به سمت دروازه پرتاب می شوند که دروازه بان، نه تنها باید از یک سمت دروازه به سمت دیگر به سرعت تغییر موقعیت دهد، بلکه باید در همان لحظه بیشتر از مقداری که برای دیگر شوت ها از آب بیرون می آید خود را از آب خارج کند.
حرکات فریب دهنده به هنگام پرتاب هر شوتی مؤثر می باشند. بازیکن، حالت شوت کردن را می گیرد اما در نیمه راه حرکت خود را قطع میکند تا دروازه بان خیلی زودتر از موقع، جهت متوقف نمودن توپ عمل نماید و سپس اقدام به شوت زدن میکند.
در واترپلو، سوت داور به نشانه وقوع خطا، بیشتر از هر ورزش دیگری شنیده می شود.
معمولاً مدافع بر روی بازیکنی که توپ را در دست دارد، به عنوان یک تاکتیک خطا میکند تا در حرکت توپ حریف مشکل ایجاد نماید.
بازی در اکثر موارد بدون وقفه ادامه می یابد، اما مهاجم باید در این زمان به جای پیشروی یا شوت، توپ را پاس دهد (یک استثناء به بازیکنان اجازه می دهد که اگر خطا، خارج از علامت ”پنج متر“ انجام شده باشد، به سرعت توپ را بر دارد و آن را شوت کند). به هر روی، همانند بازی هاکی روی یخ، بازیکنی که یک خطای عمده انجام داده است، به خارج از منطقه بازی فرستاده می شود و تیم او برای مدت ۲۰ ثانیه با یک نفر کمتر بازی خواهد کرد. اما اگر گلی زده شود یا تیمش مالکیت توپ را به دست آورد می تواند زودتر به بازی برگردد.
اگر خطا از نوع خشن تشخیص داده شود، بازیکن خاطی تا پایان بازی اخراج می گردد و یک هم تیمی او پس از گذشت چهار دقیقه جای او را می گیرد. یک بازیکن، مربی یا تماشاچی نیز ممکن است به دلیل مشاجره با داور اخراج شود. در زمانی که به دلیل خطای اخراج، تیم ها از لحاظ تعداد نفرات نابرابر می شوند، تیم مهاجم می تواند با پاس کاری چرخشی و خارج نمودن دروازه بان از موقعیت درست، انتظار گل داشته باشد. بازیکنی که سه مرتبه اخراج شده است باید با جایگزین نمودن فردی جای خود، تا پایان مسابقه بیرون بنشیند.
برای انجام ورزش واترپلو ورزشکار باید در بعضی کارها مهارت داشته باشد. اولین فاکتور لازم برای شروع این ورزش، مهارت در شنا است.
- مهارت های اولیه
برای انجام ورزش واترپلو ورزشکار باید در بعضی کارها مهارت داشته باشد. اولین فاکتور لازم برای شروع این ورزش، مهارت در شنا است. در این ورزش، بازیکنان باید بتوانند طول ۳۰ متری استخر را بارها و بارها شنا کنند. نوع شنا کردن بازیکنان واترپلو با شنای کلاسیک متفاوت است. در این روش بازیکنان از یک استیل آزاد استفاده میکنند به طوری که هنگام شنا کردن همیشه سر آنها از آب بیرون خواهد بود تا بتوانند بر بازی مسلط باشند. مهارت دومی که بازیکنان باید به دست آورند، شیوه کنترل توپ با یک دست است. همچنین این ورزشکاران باید بتوانند توپ را با هر دو دست خود کنترل کنند.
مهارت دیگری که ورزشکاران این رشته باید داشته باشند، نوعی پا دوچرخه است که در آن حرکات پا به صورت دایره وار انجام می شود. در این حرکت که ورزشکاران از آن برای نگه داشتن خود روی سطح آب استفاده میکنند، انرژی بسیار کم مصرف می شود. ورزشکاران ورزش واترپلو باید از تمرکز و سرعت عمل بالایی برخوردار باشند تا بتوانند بر تیم حریف غلبه کنند.
- قوانین ورزش واترپلو
هر تیم از ۱۲ بازیکن تشکیل شده است که شامل هفت بازیکن اصلی و پنج بازیکن ذخیره است. بازیکنان اصلی دارای یک دروازه بان و شش بازیکن زمین هستند. این شش بازیکن میتوانند هم در نقش حمله و هم در نقش دفاعی ظاهر شوند و جای مخصوص به خود ندارند. یکی از قوانین مهم واترپلو این است که بازیکنان زمین اجازه ندارند توپ را با دو دست بگیرند و باید آن را فقط با یک دست کنترل کنند. در فاصله دو متری از دروازه بان های هر تیم نشانه هایی به نام خط دو متری وجود دارد. بازیکنان تیم مقابل اگر توپ نداشته باشند نباید وارد این محوطه شوند.
مدت زمان بازی برای آقایان در جهار ست هفت دقیقه ای و برای خانم ها چهار ست چهار تا شش دقیقه ای است.
- اثرات مفید بدنی
واترپلو ورزشی آبی و تیمی است. بنابراین از یک طرف باعث بروز آثار ورزش شنا می شود و از طرف دیگر اثر مفید ورزش های توپی را به همراه دارد. بازیکنان این رشته باید از قدرت و سرعت بالایی برخوردار باشند. در این ورزش تمام اعضای بدن مانند یک زنجیر عمل میکنند. یعنی ورزشکار باید از تمام عضلات خود کمک بگیرید تا بتواند نیروی لازم را به توپ وارد کند. اعضای مختلف بدن مثل دست ها، لگن و پاها باید بتوانند حرکات چرخشی خاصی را انجام دهند. بنابراین علاوه بر قدرت، انعطاف پذیری نیز در این ورزش لازم و ضروری است. بعضی از حرکات باعث می شوند سرعت توپ افزایش یابد مثل چرخش مناسب در ناحیه کمر و شانه و همچنین قدرت به عقب بردن بازوها و آرنج و توانایی خم کردن مچ دست.
به دست آوردن مهارت در این زمینه ها نیاز به تمرین فراوان دارد. بازیکنان علاوه بر قدرت و انعطاف پذیری باید از تمرکز کافی و قدرت طراحی نقشه برای تمرکز بر حریف هم برخوردار باشند. بنابراین به طور خلاصه می توان گفت که ورزش واترپلو دارای اثرهای مفید زیر است:
افزایش قدرت بدنی به خصوص در ناحیه عضلات ران، بازوها و مچ دست
افزایش انعطاف پذیری
افزایش سرعت عکس العمل در پاسخ به محرک ها
افزایش قدرت تمرکز، هماهنگی و طراحی نقشه
- آسیب های ورزش واترپلو
برخی از اسیب های واترپلو ناشی از انجام این ورزش در آب است مثل حساسیت و قرمزی چشم، آفتاب سوختگی و عفونت های پوستی. اما از آسیب های شایع و مخصوص به این ورزش می توان به موارد زیر اشاره کرد:
▪ کشیدگی تاندون های شانه: این آسیب بسیار شایع است زیرا ورزشکاران برای افزایش قدرت و سرعت پرتاپ توپ به عضلات و تاندون های این ناحیه فشار زیادی وارد میکنند و باعث کشیدگی و گاهی پارگی تاندون های این ناحیه می شوند.
▪ آسیب به انگشتان: سرعت سریع توپ و برخورد آن با انگشتان دست ورزشکاران باعث ضرب دیدگی، کبودی و حتی بروز زخم و شکستگی در این نواحی می شود.
▪ آسیب ناحیه صورت: واترپلو ورزش پر برخوردی است و ورزشکاران به سهو یا به عمد ضرباتی را به بازیکن حریف وارد میکنند. در نتیجه کبودی زیر چشم و پارگی لب از جمله آسیب های شایع است.
- عواملی که سبب بروز آسیب بیشتر می شوند:
نداشتن بنیه و انعطاف پذیری لازم برای این ورزش
بی تجربگی و مهارت ناکافی در اجرای تکنیک ها
استفاده نکردن از وسایل ایمنی مثل کلاه ایمنی و وسایل حفاظتی از گوش و دهان
- پیشگیری از آسیب ها
رعایت چند نکته از بروز آسیب بدنی جلوگیری میکند:
▪ منظم ورزش کنید تا بدن شما برای این ورزش قدرت و انعطاف پذیری کافی را به دست آورد.
▪ علاوه بر تمرینات واترپلو، از سایر تمرین ها بدن سازی به منظور ارتقای سطح قدرت و انعطاف پذیری بدن استفاده کنید.
▪ حتما” در حین و بعد از ورزش آب فراوان بنوشید.
▪ قبل از ورزش بدن خود را گرم کنید.
▪ بعد از خروج از آب، تمرینات کشش را فراموش نکنید.
▪ از وسایل ایمنی و عینک شنا استفاده کنید.
▪ اگر احساس کردید آسیب دیده اید، بلافاصله ورزش را متوقف کنید و در صورت لزوم از کمپرس یخ و بالا نگه داشتن اندان آسیب دیده استفاده کرده و به پزشک مراجعه کنید و تا بهبود کامل ورزش نکنید.
واتـر پـلو در ابتدا به صورت بازی راگبی که نوعی فوتبــال است در رودخانه ها انجام می شد . این بازی در اسکاتلند و انگلستان طرفداران بسیاری داشت سپس به تدریج شکل قدیمی آن تغییر یافت وبه بازی مـدرن واتر پلو تبدیل شد . در سال ۱۹۰۰میلادی این ورزش به طور رسمی وارد المپیک شد.
۱٫ تعداد بازیکن ۱۲ نفر که ۷ نفر در داخل زمین و ۵ بازیکن ذخیره است .
۲٫ اندازه زمین ( بیـن المللی ) – طول ۳۰ متر و عرض ۲۰ متر و عمق آب ۲ متر ( ۴ پا ) و نباید از ۸۰/۱ متر کمتر باشد در مسابقات داخلی سعی بر این است که شرایط فوق رعایت شود و برای بانـوان ۱۷×۲۵ متر می باشد.
۳٫ اندازه دروازه : طول آن ۳ متر و ارتفاع ۹۰ سانتی متر و عمق ۳۰ سانتی متر و جنس آن از چوب یا فلـز و یا پلاستیک و رنگ آن سفید می باشد.
۴٫ محیط توپ : بین ۶۷ تا ۷۱ سانتی متر و جنس رویه آن از چرم یا پلاستیک باشد .
۵٫ وزن توپ : ۴۰۰ تا ۴۵۰ گرم و رنگ زرد می باشد .
۶٫ شروع بازی : توسط حلقه ای توپ در وسط آب قرار می گیرد و یا توسط داور انداخته می شود.
۷٫ تعداد تعویض : آزاد
۸٫ فاصله نقطه پنالتی تا دروازه ۴ متر می باشد .
۹٫ بلند کردن ۲ پرچم متوسط داور یعنی گل قبول است .
۱۰٫ تعداد استراحت بعد از هر دوره به مدت ۲ دقیقه و در هر دوره دو استراحت ۱ دقیقه ای .
۱۱٫ یک تیم می تواند ۳۵ ثانیه توپ را می تواند در اختیار داشته باشد.
۱۲٫ از پشت ۷ متر می توان خطا را یک ضرب گل کرد.
۱۳٫ چهار خط با رنگ های خط قرمز ، خط زرد ، خط سبز ، خط سفید وجود دارد.
خط قـرمز : ۲ متر بازیکن تیم مقابل اگر توپ داشته باشند نباید وارد این محوطه شود.
خط زرد : ۴ متر پنالتی – خطایی که داور تشخیص به پنالتی می دهد .
خط سفید : خط دروازه و خط نیمه
خط سبز : ۷ متر – آزاد بازیکنان در این منطقه آزاد می باشنـد.
۱۴٫ کرنر : از منطقه ۲ متر و محل درست وبا خروج بازیکنان تیم حمله از این منطقه می باشد و در غیر این صورت تکرار می شود.
۱۵٫ وقت اضافی : ۲ زمان ۵ دقیقه ای
۱۶٫ اگر یک بازیکن ۳ بار اخراج شود اسیکالیفه با جایگزین – اگر بازیکن مرتکب خشونت شود. اکسکلود بدون جایگزین خواهد بود .
۱۷٫ اخراج بازیکن ۲۰ ثانیه و پشت خط دروازه خودی قرار می گیرد .
۱۸٫ زمان بازی – ۴ دروه ( پریود) ۷ دقیقه ای مفید و فعال برای آقایان و خانم ها در چهار ست ۴ تا ۶ دقیقه ای .
۱۹٫ خطاها : زدن توپ با مشت بسته – تکیه کردن و یا گرفتن چوب های دروازه – فرو بردن توپ زیر آب در موقع حمله طرف مقابل – پاشیدن آب به صورت حریف – مانع بازی حریف شدن – شنا کردن روی شانه ها و پشت حریف – گرفتن توپ در یک لحظه با هر دو دست – اتلاف وقت – انداختن تنه روی حریف و فشار آوردن .
۲۰٫ تعویض بازیکنان در زمان استراحت بین دوره های بازی و استراحت و وقت های اضافی – بعد از به ثمر رسیدن یک گل – در زمان تایم اوت
جمع آوری کننده مطلب: دانش آموز عزیز خانم سحرنجفی ثانی- کلاس 301
تأیید کننده: دبیر محترم تربیت بدنی؛ سرکار خانم غفوریان